“Eleştiriyorsan değiştir; değiştiremiyorsan kabul et.”
Zorlu ergenlik yıllarımın içinde karşılaştığım bu söz ile birlikte kafamda çakan şimşekler beni psikoloji alanına yöneltti. Bu cümle hayatımın her döneminde bana farklı anlamlar çağrıştırsa da aynı zamanda beni hep harekete geçiren de bir motivasyon aracı olmuştur.

Ve bir gün yine bu cümlenin ardından bir de baktım Bilkent Üniversitesi Psikoloji bölümündeyim. Harika bir öğretim kadrosu ve tamamen öğrenmeye dayalı bir eğitim sistemi ile birlikte geçirdiğim 4 yılın ardından; kendi çocukluğumu düşünerek “bu iş çocukluktan başlıyor” düşüncesi ile çocuk ve ergen alanına yönelip Ufuk Üniversitesinde gelişim psikolojisi yüksek lisansına giriş yaptım. Burada uzmanlık çalışmalarımı tamamlarken bir özel eğitim ve rehabilitasyon merkezinde özel gereksinimli çocuklarla sosyal iletişim ve duygu düzenleme becerileri üzerine müzik terapi çalışmaları yürüttüm ve ailelerle ilk psikoterapi görüşmelerimi yapmaya başladım.

Hayatımda beni gölgem gibi takip eden müziği yanımdan hiç ayırmadan psikoloji ile sık sık bir araya getirecek faaliyetlerde bulunmaya çalıştım ve bu noktada birçok müzik terapi eğitim ve atölyelerine katıldım. Müziğin insan üzerindeki psikolojik etkilerini araştırırken özellikle beyin, dikkat ve hafıza çalışmalarına odaklandım ve tam bu sırada EMDR Terapisi ile yolum kesişti. İşlenmemiş anı ağlarımızın bugün hayatımızı nasıl etkilediğine dair birçok araştırmanın ardından Dr.Emre Konuk’un öncülüğünde 1.Düzey EMDR Terapi eğitimimi tamamladım. Ardından Asena Yurtsever’den 2.Düzey EMDR Terapi, Yetişkinlerde Bağlanma ve EMDR eğitimlerini tamamladım. Bunları bir de Prof.Dr. Hakan Türkçapar’ın Bilişsel Davranışçı Terapi eğitimiyle birleştirerek danışanlarıma yardımcı olabilmek amacı ile eklektik bir çalışma yolu benimsedim.

Bugün ergen ve yetişkinlerle çalışmakta ve hala onlara en iyi şekilde yardımcı olabilmek adına kendimi geliştirecek eğitimlere katılmaya devam etmekteyim. Bunun en temel sebeplerinden ilki mesleğime olan büyük sevgim olmakla birlikte bir diğer sebebi de “insan”a olan inancımdan kaynaklanmakta. Bir danışanımla aramda geçen küçük bir diyalog ile bu konudaki düşüncelerimi ifade edebilirim.
“Size sürekli sıkıntı, dert, tasa anlatıyorlar. Hala insanları seviyor musunuz gerçekten?”
“Benim mesleğimde kötü biriyle tanışma ihtimalim yok; danışanlarımın hepsi hayattaki kişi ve olaylarla mücadele etme konusunda yorgun veya umutsuz hisseden güzel kalpli insanlar. Hiç kimse birinin canını nasıl yakarım diye gelmiyor; hepsi canım çok yandı diye geliyor. Bunları duyduktan sonra insanları neden sevmeyeyim?”

Sonuç olarak evet cümle hala aynı “eleştiriyorsan değiştir, değiştiremiyorsan kabul et”. Fakat ben buna bir eklenti de bulunarak sözlerimi tamamlamak isterim.
“Eleştiriyorsan değiştir; değiştiremiyorsan kabul et; kabul de edemiyorsan destek alabilirsin.”