Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Uzmanıyım.

Yakında 30. yılı tamamlayacağım.

Tıp eğitimimi İstanbul Çapa Tıp Fakültesi’nde 1986-1992 yılları arasında yaptım.

Aynı Fakültede, Türkiye’nin en büyük ve seçkin kliniğinde, 1993-1997 yılları arasında uzmanlık eğitimini (ihtisas) tamamladım.

Çocuk ve Ergenlerde cinsel, fiziksel, duygusal istismar ve çocuk ihmaline bağlı gelişen ağır ruhsal hastalıklar en yoğun ilgilendiğim konulardır. Özellikle Disosiyatif Bozukluklar ki en bilineni Çoklu Kişilik Bozukluğudur, ileri ve derinlemesine ilgilendiğim hastalıktır. Bu hastalıkla ilgili ilk tez çalışmasını 1997 yılında, 35 vakanın uzun dönemli izlenmesi ve bazı klinik ölçeklerin Türkçe’ye kazandırılması konusunda, yaptım ve yayınladım. Çocukluk döneminde tekrarlayan taciz ve travma yaşantıları ile oluşan bu hastalığın başta çocuk ergen Psikiyatristleri olmak üzere, tüm ruh sağlığı ilgililerine tanıtılması için hala yoğun olarak eğiticilik yapıyorum. Bununla birlikte bu hastalık ancak devlet düzeyinde gerçekleşecek Hukuksal Düzenlemeler ile iyileştirilebilir. Bu amaçla bu çocukların korunmaya alınabilmesine yönelik kanuni altyapının oluşturulması konusunda devlet ve halk düzeyinde faaliyet ve raporlar oluşturmaya çalışıyorum.

Disosiyatif bozukluklar ya da Çoklu Kişilik Bozukluğu son derece ciddi yıkımlar oluşturabilmesine ve yüzde 100’de çocuklukta başlamasına, rağmen çocuklarda yüzde 97 ve ergenlerde yüzde 93 oranında Ruh sağlığı çalışanlarınca yanlış tanı kurbanı olurlar. Uzmanlar çok hızlı ve kolay bir şekilde, en az yüzde 93, bu tanıyı atlarlar. Tanı alamayanları büyük bir trajedi beklemektedir. Bir kısmı ya şizofreni ya bipolar denilerek ilaç tedavisine boğulur ve daha kötüye gider. Bir kısmı cinci hocaların elinde kandırılır sömürülür manipüle edilir. Hapishaneler, fuhuş sektörü, madde bağımlılıkları, erken yaşta kaza ya da cinayetle ölmek, ya da intihar etmek olasılığı çok yüksektir. Akademik olarak performansları yarı yarıya azalmış olmasına rağmen sınavdan sınava sürüklenir başarı beklentisiyle aşırı zorlanmaya maruz kalmaktadırlar. Tedavi edilmediklerinde yetişkinlik yaşları daha korkunç olabilmektedir. Örneğin aşırı dejenere davranışlarla karakterize ciddi kişilik bozuklukları geliştirme olasılığı %90’ın üzerindedir. Tıpta intihar olasılığının en yüksek olduğu hastalık budur. Ne işi, ne anne babalığı ne de eğitim almayı bir beceri sahibi olmayı büyük ihtimalle gerçekleştiremeyeceklerdir.

İstanbul Tıp Fakültesindeki 2016 yılında biten hocalık dönemi ve öncesindeki akademik hayatım aşağıdadır.
1999-2006 yılları arasında Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesinde Çocuk Ruh Sağlığı ve Hastalığı Anabilim Dalını kurdum ve Anabilim Dalı Başkanlığını yürüttüm.
2003 yılında (sınavla) Doçent oldum.
2007 Yılında eski Fakültem olan İstanbul Tıp Fakültesi Çocuk Psikiyatrisi Anabilim Dalına Doçent olarak atanarak geri döndüm. 2010 Yılında Profesör kadrosuna atandım.
2011 ile 2016 yılları arasında Anabilim Dalı Başkanı olarak çalıştım.

2021 yılında Çocuk Psikiyatrisi alanında SCI-E kapsamında yayın ve sitasyon açısından birinci oldum. SCI da yayımlanmış ve 100’ün üzerinde sitasyon almış 13 adet makalem bulunmaktadır. Toplam sitasyon sayısı ise 4 binin üzerindedir.

Dissosiyatif bozukluklar ve travma başta olmak üzere, otizm, dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu, çocuk psikiyatrisinde ilaç kullanımı konularında birçok çalışmam bulunmaktadır. Ayrıca gerek eğitici gerek klinisyen olarak son otuz yıldır çocuk ruh sağlığının her alanıyla ilgilenmekteyim.